(G)een bestaan zonder basisbaan?

Voor de aanvang van de Covid-19 crisis kende België een lagere tewerkstellingsgraad dan Nederland, vooral bij kortgeschoolden. In België was de werkloosheidsgraad voor kortgeschoolden 13,3%  in 2018, volgens Statbel. In Nederland rapporteerde het CBS een werkloosheidsgraad van 6,6% voor dezelfde bevolkingsgroep. Als verklaring voor de verschillen werd vaak verwezen naar de weinig flexibele Belgische arbeidsmarkt. Wat kan België op dat vlak leren van gidsland Nederland?

In hoeverre gelden inzichten ook nog vandaag, nu meer dan een miljoen mensen tijdelijk werkloos zijn en mensen met flexibele arbeidscontracten vaak uit de boot van de sociale bescherming vallen? Welke rol zullen flexibele arbeidsvormen spelen in de geleidelijke exit-strategieën die nu in Nederland en België worden ontplooid? Moet de actuele gezondheidscrisis aangegrepen worden om te zoeken naar andere oplossingen, basisbanen bijvoorbeeld?

Monique Kremer licht het WRR-rapport “Het betere werk. De nieuwe maatschappelijke opdracht” toe, met een focus op het concept ‘basisbaan’. Twee respondenten (Chris Serroyen en Jan Denys) reageren op haar verhaal. Peter Wouters leidt de digitale lezing in. 

Dit is een lezing in het kader van de leerstoel P.W. Segers, ondersteund door UCSIA en beweging.net Antwerpen.