De stad na corona

Jarenlang leek de terugkeer naar de stad de oplossing voor de afnemende open ruimte in Vlaanderen. De mogelijke invoering van een betonstop zette jonge mensen aan het denken en vooral die jonge middenklassengezinnen keerden terug naar de stad. Tegelijk bleef de stad, en zeker grote steden, een plek waar mensen die financieel kwetsbaar waren terechtkonden.

Maar de coronapandemie zette de toekomst van de stad onder druk. De stad bleek niet voorzien op de opeenvolgende lockdowns, op het sluiten van pleinen en parken of op de anderhalvemetersamenleving. Voor velen werd een grijze binnenkoer of klein balkon hun venster op de wereld.

Stijn Oosterlynck, als hoofddocent stadssociologie verbonden aan de Faculteit Sociale Wetenschappen van de Universiteit Antwerpen, trekt lessen uit de coronapandemie. Hij ziet dat de stad omwille van gentrificatie vaak vormgegeven wordt voor jonge middenklassers. Zijn vrees is dat de noodzakelijke aanpassingen aan de stad na corona ook enkel vanuit dat kader bekeken zullen worden. Oosterlynck wil een tegengewicht zijn en maakt via een heldere analyse duidelijk dat de stad na corona ook rekening moet houden met wie financieel kwetsbaar is. Een focus op het vlak van huisvesting, publieke ruimte en lokale gezondheidsvoorzieningen noemt Oosterlynck een stap in de goede richting.