Een kerk die luistert: omgaan met verschillen

Het synodale proces maakt duidelijk dat de katholieke kerk divers is. Dat was onder de oppervlakte altijd wel duidelijk trouwens, maar er was een neiging tot uniformering. Diversiteit is mooi, maar ook lastig. Tijdens dit gesprek hebben Jos Moons en Alphonse Borras het over de omgang met diversiteit door de Synode van oktober 2023 en denken we na over hoe de kerkelijke cultuur en organisatie beter ruimte kunnen maken voor diversiteit, zonder ook de eenheid uit het oog te verliezen. Er zal uitgebreid de kans zijn voor vragen en reacties uit het publiek.

Alphonse Borras is canonist en voormalig vicaris-generaal van het bisdom Luik. Tijdens de Synode van oktober 2023 was hij lid van de expertengroep van de Voorbereidende Theologische Commissie.

Om te groeien als synodale kerk is een overlegcultuur nodig die vertrekt vanuit stilte en persoonlijk gebed. Aan de hand van concrete ervaringen van de deelnemers en inzichten vanuit de Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola verkennen we samen hoe we onze vergaderstijl kunnen bijsturen om dieper te luisteren naar het spreken van de Geest. GeOS-begeleiders Carine Devogelaere en Hilde Pex vertrekken hierbij van het ‘geestelijk gesprek’ zoals beschreven in het boekje De synodale weg. Leren en doen (Halewijn, 2021). In een gemeenschappelijke onderscheiding worden verschillen niet weggewerkt, maar vinden leden van de groep elkaar op een dieper niveau.

Carine Devogelaere en Hilde Pex hebben beiden een opleiding gevolgd om de Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola in groep te begeleiden en zijn lid van het begeleidersteam voor gemeenschappelijke onderscheiding van het Platform voor ignatiaanse spiritualiteit. In de voorbije jaren werkten ze reeds op diverse plekken mee aan vorming rond het synodaal proces.

Wanneer je met catechisten, ouders die een initiatiesacrament voor een kind aanvragen of vrijwilligers in een parochie spreekt, zal dat gesprek vaak gaan over uitdagende vraagstukken of meningsverschillen op het vlak van liturgie of catechese.

Dat gesprek zou in theorie verrijkend en verbindend kunnen zijn, maar is in de praktijk vaak pijnlijk en splitsend. Een dergelijk gesprek is een evenwichtsoefening om niet in vele valkuilen te trappen. Hoe kunnen we deze evenwichtsoefening in deze terreinen het best aanpakken?

Onder leiding van Birger Dassonneville (ICL) & Bart Willemen (ICC) oefenen we er samen op aan de hand van enkele aangereikte voorbeelden.

Birger Dassonneville is priester van het bisdom Brugge en studeerde liturgie aan het Institut Supérieur de Liturgie in Parijs. Hij is werkzaam bij de Interdiocesane Commissie voor Liturgie (ICL), is diocesaan medewerker voor roepingenpastoraal en meewerkend priester in Roeselare.

Bart Willemen is secretaris van de Interdiocesane Commissie voor Catechese (ICC), godsdienstleerkracht en stafmedewerker voor catechese in bisdom Antwerpen. Hij behaalde de master theologie, master taal-en letterkunde en bachelor rechten. Hij is gehuwd en vader van 4 kinderen.

Wie actief is in het pastorale werkveld, weet dat het niet altijd gemakkelijk is om op een harmonieuze manier samen te werken. Die samenwerking wordt door heel veel factoren bepaald. Als het niet meer lukt om harmonieus met elkaar om te gaan, steken conflicten de kop op. Die kunnen heftig zijn en vergen veel energie. En toch zijn niet alle conflicten negatief. Ze kunnen juist nuttig en vruchtbaar zijn, als ze goed opgepakt en geleid worden.

In de werkwinkel ‘Botst het niet, dan klikt het’ onder leiding van Trees Lavens (bisdom Brugge), benaderen we een conflict als een botsing van waarheden die niet in één verhaal passen. We bekijken hoe vanuit het teamdoelmatigheidsmodel het conflict op een goede manier kan benaderd worden. Aan de hand van concrete casussen verkennen we verschillende conflictstrategieën.

Trees Lavens was jarenlang educatief medewerker in CCV en begeleider van parochiepastoraal. Momenteel is ze adjunct van de bisschoppelijk gedelegeerde voor de parochies en tevens verantwoordelijk voor het medewerkersbeleid in bisdom Brugge.

Het synodale proces maakt duidelijk dat de katholieke kerk divers is. Dat was onder de oppervlakte altijd wel duidelijk trouwens, maar er was een neiging tot uniformering. Diversiteit is mooi, maar ook lastig. Tijdens dit gesprek hebben Jos Moons en Alphonse Borras het over de omgang met diversiteit door de Synode van oktober 2023 en denken we na over hoe de kerkelijke cultuur en organisatie beter ruimte kunnen maken voor diversiteit, zonder ook de eenheid uit het oog te verliezen. Er zal uitgebreid de kans zijn voor vragen en reacties uit het publiek.

Alphonse Borras is canonist en voormalig vicaris-generaal van het bisdom Luik. Tijdens de Synode van oktober 2023 was hij lid van de expertengroep van de Voorbereidende Theologische Commissie.

Om te groeien als synodale kerk is een overlegcultuur nodig die vertrekt vanuit stilte en persoonlijk gebed. Aan de hand van concrete ervaringen van de deelnemers en inzichten vanuit de Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola verkennen we samen hoe we onze vergaderstijl kunnen bijsturen om dieper te luisteren naar het spreken van de Geest. GeOS-begeleiders Carine Devogelaere en Hilde Pex vertrekken hierbij van het ‘geestelijk gesprek’ zoals beschreven in het boekje De synodale weg. Leren en doen (Halewijn, 2021). In een gemeenschappelijke onderscheiding worden verschillen niet weggewerkt, maar vinden leden van de groep elkaar op een dieper niveau.

Carine Devogelaere en Hilde Pex hebben beiden een opleiding gevolgd om de Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola in groep te begeleiden en zijn lid van het begeleidersteam voor gemeenschappelijke onderscheiding van het Platform voor ignatiaanse spiritualiteit. In de voorbije jaren werkten ze reeds op diverse plekken mee aan vorming rond het synodaal proces.

Wanneer je met catechisten, ouders die een initiatiesacrament voor een kind aanvragen of vrijwilligers in een parochie spreekt, zal dat gesprek vaak gaan over uitdagende vraagstukken of meningsverschillen op het vlak van liturgie of catechese.

Dat gesprek zou in theorie verrijkend en verbindend kunnen zijn, maar is in de praktijk vaak pijnlijk en splitsend. Een dergelijk gesprek is een evenwichtsoefening om niet in vele valkuilen te trappen. Hoe kunnen we deze evenwichtsoefening in deze terreinen het best aanpakken?

Onder leiding van Birger Dassonneville (ICL) & Bart Willemen (ICC) oefenen we er samen op aan de hand van enkele aangereikte voorbeelden.

Birger Dassonneville is priester van het bisdom Brugge en studeerde liturgie aan het Institut Supérieur de Liturgie in Parijs. Hij is werkzaam bij de Interdiocesane Commissie voor Liturgie (ICL), is diocesaan medewerker voor roepingenpastoraal en meewerkend priester in Roeselare.

Bart Willemen is secretaris van de Interdiocesane Commissie voor Catechese (ICC), godsdienstleerkracht en stafmedewerker voor catechese in bisdom Antwerpen. Hij behaalde de master theologie, master taal-en letterkunde en bachelor rechten. Hij is gehuwd en vader van 4 kinderen.

Wie actief is in het pastorale werkveld, weet dat het niet altijd gemakkelijk is om op een harmonieuze manier samen te werken. Die samenwerking wordt door heel veel factoren bepaald. Als het niet meer lukt om harmonieus met elkaar om te gaan, steken conflicten de kop op. Die kunnen heftig zijn en vergen veel energie. En toch zijn niet alle conflicten negatief. Ze kunnen juist nuttig en vruchtbaar zijn, als ze goed opgepakt en geleid worden.

In de werkwinkel ‘Botst het niet, dan klikt het’ onder leiding van Trees Lavens (bisdom Brugge), benaderen we een conflict als een botsing van waarheden die niet in één verhaal passen. We bekijken hoe vanuit het teamdoelmatigheidsmodel het conflict op een goede manier kan benaderd worden. Aan de hand van concrete casussen verkennen we verschillende conflictstrategieën.

Trees Lavens was jarenlang educatief medewerker in CCV en begeleider van parochiepastoraal. Momenteel is ze adjunct van de bisschoppelijk gedelegeerde voor de parochies en tevens verantwoordelijk voor het medewerkersbeleid in bisdom Brugge.